منم آن تک درخت خشک و بی حاصل* که روزی سایبانی از برای عابران بودم* جوان بودم* درون شاخه هایم پر ز بلبل بود* کنارم رود آب و زیر پایم بستر گل بود* هزاران رهگذر دیدم که مهمان تنم بودند* ولی آن روز رویایی* تو مهمان دلم بودی* نمیدانم چرا اما* دلم لبریز عشقت شد* در آن گرمای تابستان* سرت را روی پایم جابجا کردی* به شاخ و برگهای من نگا کردی* و چندی بعد خوابت برد* چقدر معصوم خوابیدی* ولی بیداریت یعنی جدایی از منو رفتن* و پایان تو هم این شد* که عمر خواب شیرینت* تمام عمر عشقم شد* تو رفتی منتظر ماندم* که روزی باز میگردی* به شهر و زادگاه خود* دوباره مینشینی در کنار من* سرت را روی پایم میگذاری و نفس را تازه میسازی* ولی حالا که میبینی* نه برگی از برای سایه ات دارم نه جانی تا کنم قربان آن لبهای شیرینت* ببخش ای جان جانانم* که من شرمنده ام از روی زیبایت ولی در این هوای سرد* اگر خواهی تنم را هیزمی گردان* به گردت آتشی سوزان مهیا کن* که شاید گرمی حال و هوایت باشم ای نازم* همان بهتر که آتش گیرم و در جان یک شعله* کنارت باشم و آداب عشقت را بجا آرم*

زندگی میدان عشق است و هزاران تیر غم

زندگی یعنی دمی در جستجوی بازدم

مرد میباید در این میدان جلادان پست

بر کشد شمشیر عشق و یار را در قفل و بست

داستانها مانده از صدها هزاران سال پیش

عاشقان جان میسپردند در نبرد با یار خویش

این فصل انتظار است پایان مرد پاییز

یارا روا نباشد پیوند جان و خونریز

ماهی جدا ز دریا در چنگ گربه افتاد

این عشق کاغذی را اتش گرفته ای داد

افتاده این پری وش در تنگنای هستی

در بین این گسلها جان میدهد ز مستی

گیسوی زرد خورشید یاد خسوف میکرد

حس رقابت ماه با او کسوف میکرد

زنجیر آهنین آن دختر بلورین

زد قطره قطره باران فواره های خونین

آتش زده به هستی کبریت مرد مجنون

دل را قفس بساز و برگیر چرخ گردون

از کوهها گذر کن با آن همه غرورش

بنویس خاطراتی شاید کنی مرورش

سپیده چون درامد ماه بنشست

دریغا عهد دیرین یار بشکست

برفت و با رقیبان گفتگو کرد

شکایت از من و این خلق و خو کرد

برفتش یاد آن یار قدیمی

همی دشمن شد آن یار صمیمی

چنان با ناکسان بی پرده بنشست

که از کوی دلم بار سفر بست

چنین نامه نوشتم از برایش

چه خوش بود آن دو روز کردی تباهش

از این رو قاصدی در پی فرستاد

یکی کوزه درونش می فرستاد

اگر خواهی مرا در آسمانم

بنوش این می که آخر پیک آنم

چنان کردم که او فرموده بودش

همی نوشیدم و گفتم درودش

چو قالب گشت آن مستی به هوشم

بگفتم پیک آخر کی بنوشم

چو در سر داشتم وصل دل یار

طلب کردم می از ساقی دگر بار

تمام کوزه را یک پیک بنمود

منم نوشیدم و گفتم که بدرود

دگر دنیا به چشمم خرد آمد

حبیبم چون دلم پژمرد آمد

مرا دیگر از او یادی نمانده

چو آخر پیک می هوشم برانده

از اینرو با لطافت جمله ای گفت

چرا آتشفشان سینه ات خفت

شکوه و لطف و احسانم کجا رفت

مرا گفتی که ایمانم کجا رفت

چو نوشیدش از این می راست گفتی

بدون حیله و نی کاست گفتی

ترا حسرت به از دمساز بودن

به زیر خس هوس پرواز بودن

مرامم نیست جز پروانه واری

اگر بینم که شمع شام تاری

به پایش سوزم و حرفی نگویم

ز گردش آشیان جایی نجویم